Nimnaros

Początek jej historii był taki, jak każdej innej osoby - urodziła się. Niestety rodzina zamiast świętować płakała, bo oto tego dnia Pani Księżyca i Pani Słońca przyszły jednocześnie. Wydając dziecko na świat elfia piękność o płomiennych włosach zamknęła swe oczy na wieczność, pozostawiając owdowiałego męża z córką tak podobną do jego ukochanej.
To był dla niego zbyt duży szok, a rozdarte serce mimo upływu lat nie poradziło sobie ze stratą. Zapijając smutki coraz gorzej wykonywał swoje obowiązki strażnika miejskiego, wyładowywał frustrację na potencjalnych przestępcach, aż w końcu powiedział o kilka słów za dużo do nieodpowiedniej osoby (niejakiego Heinreicha). Po wyrzuceniu ze służby często przesiadywał w portowej knajpie - Szulerni - trwoniąc pozostałe rodzinie oszczędności na alkohol, a jeszcze więcej przegrywając podczas zakładów.
W tym czasie jego piękna mała dziewczynka rosła. Nie mając prawie żadnego oparcia w ojcu wychowywana była przez babkę - matkę ojca. Staruszkę bolało serce, gdy nie mogła dotrzeć do syna, lecz wzięła sobie za życiowy cel sprawić, żeby mała Arya miała jak najszczęśliwsze dzieciństwo. Uczyła ją czytać, pisać, opowiadała jej bajki na dobranoc i śpiewała kołysanki. Szybko okazało się, że to właśnie muzyka najlepiej wywoływała uśmiech na dziecięcej buźce. Później staruszka śmiała się, że mała szybciej nauczyła się śpiewać niż mówić.
Na przełomie kolejnych lat dziewczynka zyskała kilka instrumentów, które ceniła ponad wszystko. Czasem był to prezent od babci (flet), innym razem efekt jej długiego oszczędzania zaskórniaków (lira), a czasem wybłagany u ojca zakup (lutnia). Rzadko się zdarzało, by ten coś jej sprezentował, jednak były momenty, że przychodził do domu w stanie znośnym, umyty i trzeźwy. Przez dzień czy dwa był najlepszym ojcem na świecie, rozpieszczał ją i zabierał na spacery poza miasto by mogła się wyhasać, a następnego ranka znów znikał wśród szemranych uliczek Nimnaros.
Kiedy Aryanna skończyła kilkanaście lat wiedziała już gdzie go szukać i próbowała doprowadzić ojca do porządku. Być dla niego wsparciem, żeby nie musiał się już tak zadręczać. Chodziła do Szulerni by prowadzić go pod ramię do domu, a w mieszkaniu starała się wszystkim zająć. Prała, gotowała, sprzątała, a gdy miała chwilę wolnego czasu - grała i śpiewała dla babci. Ta niestety była coraz starsza i siły ją opuszczały. Rudowłosa wiedziała, że jej czas się zbliża, więc starała się spędzić z babuszką jak najwięcej szczęśliwych chwil. Niestety, ta w końcu pożegnała doczesny świat oddając się w ręce Merii, Bogini Śmierci zostawiając ukochaną wnuczkę i syna samych.
Nie mając już żadnego oparcia Arya została sama z trudami życia, bo na ojca nie mogła liczyć. Często głodowała, gdy ten przepijał wszystkie pieniądze. W końcu zrozumiała, że jeśli ma przetrwać to musi wziąć sprawy w swoje własne ręce i zaczęła dorabiać sobie śpiewając na Złotej Ulicy, sprzątając w arystokratycznych domach, pomagając jako kelnerka i zmywarka w miejskiej karczmie. Pieniądze chowała, korzystając z nich bardzo ostrożnie, by ojciec nie zaczął trwonić i ich. Kiedy jednak po kolejnym ciężkim dniu pracy chciała dołożyć do kryjówki nową dozę monet odkryła, że ta jest całkowicie pusta. Przestraszona zaczęła przetrząsać cały dom, aż w końcu jasne stało się, że już nigdy więcej ich nie zobaczy, za to kochany tatuś tego wieczoru postawił więcej, niż przez ostatnie lata w ogóle trzymał w rękach.
Załamana płacząc wybiegła z domu, nie wiedziała co ze sobą zrobić. Przez głowę przebiegało jej tysiąc myśli na sekundę, również te najgorsze. Po co miała się starać, jeśli tak naprawdę nie było sensu? W końcu bez sił osunęła się po jakiejś ścianie, skuliła się i płakała tak długo, aż nie zasnęła z wyczerpania. Następnego ranka okazało się, że chyba Iselia nad nią czuwała, bo znalazła się dokładnie pod jej świątynią. Tamtejsze siostry wzięły ją do środka, pomogły się umyć i ofiarowały czyste ubrania, a najwyższa Siostra Słońca wysłuchała jej historii pozwalając się dziewczynie na nowo wypłakać, tym razem na swoim ramieniu. Od tej pory Arya często tam bywała, lecz tym razem by pomóc kobietom w ich obowiązkach, opiekując się porzuconymi i osieroconymi dziećmi oraz grając i śpiewając podczas różnych uroczystości. Dostała również ofertę, żeby do nich dołączyć, lecz wewnętrzny obowiązek opieki nad ojcem sprawił, że musiała im odmówić.
W końcu nastał dzień, którego obawiała się najbardziej. Jej ojciec, niegdyś szczęśliwy mąż oraz przykładny mieszkaniec nimnarejski, szanowany powszechnie strażnik miejski, zginął. Kiedy przez wiele dni nie wracał do domu ruszyła na poszukiwania, lecz gdy w końcu odkryła miejsce jego przebywania, ten leżał martwy w jednej z ciemnych uliczek w porcie. Obok niego leżały potłuczone butelki, a kilka kawałków szkła wystawało z gardła mężczyzny. Krew dawno opuściła jego ciało zostawiając kałużę posoki na chodniku, a martwe ciało ściągnęło całą masę padlinożerców. Mówi się, że przez kilka dni silne wiatry nawiedziły okolice, gdy dziewczę zaczynało swą żałobę. Nikt jednak nie przejął się śmiercią ulicznego pijaka.