Nimnaros

Przez to, że nie dzieli się swoją historią z innymi stosunkowo niewiele wiadomo o dziewczynie. Niektórzy powiadają, że jest po prostu dziwna. Inni spekulują, że Upadek, który miał miejsce cztery lata temu drastycznie ją zmienił. Jeszcze kolejny twierdzą, iż jest zwykłą suką. No cóż... rację miał każdy.
Dorastała jako córka leśnika w Harnyl, na wschód od Nimnaros. Praktycznie od dziecka była blisko kniei, w której poznawała zachowania zwierząt, ich tropy oraz cykl ich życia. Zgłębiła również zastosowanie leśnej roślinności, więc była w stanie zrobić sobie opatrunek z dzikorosnących ziół. Za młodu często jej się to przydawało, bo wdrapując się na drzewa często kończyła z obdartą skórą. Była raczej typem chłopczycy niż damy, którą można ubrać w zdobioną suknię i uczyć dobrych manier. Trzeba jej jednak przyznać, że po matce odziedziczyła znamienitą urodę.

Kiedy podrosła zaczęli się nią (niestety) interesować potencjalni partnerzy. Uparcie odrzucała każdego z nich, aż w ich okolicy pojawił się przystojny nieznajomy. On również spróbował swoich szans w uwiedzeniu dziewczyny, jednak poległ w tym zadaniu jak wszyscy jego poprzednicy. Ten mężczyzna wydawał się jednak inny. Bardziej... dziki i niebezpieczny. Bynajmniej niezadowolony z obrotu sytuacji odszedł, lecz zapowiedział Yrenie, że jeszcze się spotkają. Na odchodne jeszcze widziała, jak nerwowo wypija jakiś płyn z fiolki, po czym opuścił miasto. Potem jedak niestety dotrzymał słowa.

Niecały miesiąc później, kiedy na niebie księżyc świecił w pełnej swojej okazałości czarnowłosa wyruszyła do lasu na polowanie. Miała w planach złapać w sidła białego jelenia, który pojawiał się rzadko, lecz teraz miał swoją porę godową. Był jakąś hybrydą czy innym mutantem swojego gatunku, lecz mieszkańcy już dawno wycenili jego skórę i poroże na niebotycznie wysoką kwotę. Poza tym chciała udowodnić ojcu, że jest równie dobrą łowczynią co on.

Niestety nie wiedziała, że nie będzie jedynym myśliwym w tej okolicy. Nie podejrzewała również, iż sama stanie się zwierzyną. Podczas zastawiania sideł zostawała zaatakowana przez bestię, która na pozór wydawała się być wilkiem, lecz była o wiele większa i dużo bardziej krwiożercza. Walczyła, lecz po prawdzie pogodziła się z własną śmiercią. Bo jakżeby miała przeżyć takie starcie? Ból był niesamowity, kiedy pazury stworzenia rozorały jej lewy bok, a zaraz później zatopiły się tam kły potwora.

Nie miała pojęcia dlaczego przeżyła. Następnego dnia zbudziła się na leśnej ściółce w rozdartych i brudnych ubraniach, lecz po ranie nie było śladu. Skołowana, nie rozumiejąc co tak naprawdę się wydarzyło wróciła do domu, ukryła dowody nocnego zajścia i wróciła do swojego normalnego życia. Nie czuła się jednak tak samo. Stopniowo odkrywała, że stała się silniejsza i szybsza. Była w stanie usłyszeć mysz wśród trawy i dostrzec pisklęta w oddalonych od niej gniazdach. Zaś gdy nastała kolejna pełnia... Nigdy nie sądziła, że smak gorącej krwi i świeżego mięsa jest tak kuszący.

Odeszła z Harnyl włócząc się z miasta do miasta nie zostając nigdzie na dłużej niż do dnia przed pełnią. Po czasie dowiedziała się, że obcy mężczyzna, z którym odmówiła się związać był wilkołakiem. Zaraził ją zupełnie nie przejmując się faktem, że zamienia ją w bestie na swoje podobieństwo. Teraz na własną rękę musiała znaleźć sposób, żeby znaleźć lek na tę rzekomą likantropię, a w międzyczasie nie zabić nikogo bliskiego jej sercu.