Nimnaros

Gdy była jeszcze młoda wychowywała się na pograniczu Knieji Esgarnar i Puszczy Tinii, gdzie przyszła na świat. Zawsze otaczała ją natura, była jej stałym towarzyszem i przyjacielem. Nauczyła się, że o ile ludzie i inne rasy bywały kłamliwe, bez problemu dopuszczały się zdrad oraz za nic miały raz dane słowo, tak zwierzęta bez podstawy nigdy jej nie skrzywdziły. Zaczęła się z nimi rozmawiać, chociaż z czasem rodzina dziewczyny wątpiła, czy naprawdę posiadła tę umiejętność, czy powoli traciła zmysły i zdrowy rozsądek. Niewątpliwie żyła w swoim własnym świecie, nie chciała podporządkować się ogólnie panującym regułom, przez co zaczęto się od niej odsuwać. Ta nic sobie z tego nie robiła, jakby w ogóle nie zdawała sobie sprawy, że z dnia na dzień staje się coraz bardziej osamotniona. Lecz nie czuła się samotna, bo zawsze towarzyszyli jej Buhr oraz Luke - leśne zwierzątka, które tak przywiązały się do Dahlii, że nie odstępowały dziewczyny na krok.

W końcu zrezygnowała z życia w osadzie niziołków i zamieszkała samotnie w lesie. Tam jej więź z naturą jeszcze bardziej się zacieśniła. Nauczyła się zachowań zwierząt, reakcji roślin na światło oraz jak swoją mocą pokierować eter w taki sposób, żeby wpłynąć na otaczający ją świat. Potrafiła sprawić, by obok niej wyrósł krzew malin w porze obiadowej, a idąc spać tworzyła grubą warstwę mchu, by ochronić się przed zimnem. W którymś momencie zaczęły do niej nawet przychodzić ranne zwierzęta wiedząc, że ta pomoże im wrócić do zdrowia. Leczyła również drzewa, kiedy nieostrożni ludzie łamali im gałęzie podczas przeprawy przez puszcze.

Lecz znów zaczęło jej czegoś brakować. Nie potrafiła nazwać dziwnego uczucia, które dręczyło jej serce. Coś ciągnęło ją w nieznane i w żadnym miejscu nie spędziła więcej niż kilka miesięcy. Podróżowała poznając nowe tereny, stepy, tundry, wioski i miasta. W tych ostatnich nie czuła się jednak zbyt dobrze, więc odwiedzała je głównie, kiedy potrzebowała uzupełnić zapasy. Często rysowała mapy, które mieszkańcy Calivanu zaczęli cenić, a nawet pożądać. Czasami dołączała do poszukiwaczy przygód, by zwiedzić starożytne ruiny, czasem pomagała na wsiach zwiększając plony ich mieszkańców. W okresie mrozu i lodu zazwyczaj zostawała w mniejszych miasteczkach, by tam w spokoju poczekać, aż ziemia znów obudzi się do życia. Tak było i jest po dziś dzień. A co będzie później? To się dopiero okaże...