Na pytanie najemnika spojrzała na niego szczerze zdziwiona. Wyglądała, jakby naprawdę nie rozumiała dlaczego ją o to zapytał.
- A czy musicie czymś zasłużyć, żebym Wam pomagała?
Przekrzywiła lekko głowę, jakby intensywnie chciała zrozumieć o co mu chodzi.
- Nie zostawiłabym Was samych sobie, skoro przyszliście prosząc o pomoc. Na przeprowadzeniu operacji przecież nie mogę skończyć. To, że żyjemy w takim pop... No... To, że po Upadku ludzie dbają tylko o siebie i mają mniej skrupułów, żeby krzywdzić innych nie znaczy, że wszyscy zapomnieli czym jest bezinteresowność. Gdybym kiedyś sama jej nie doświadczyła dzisiaj dawno byłabym już martwa. Może to dlatego chcę Wam teraz tak pomóc...? Nie wiem. Ale dla mnie wydaje się to oczywiste i normalne.
Potem usłyszała co powiedział Allyn.
O ile Yvette miała ciężki charakter w porównaniu z innymi kapłankami, to jednak jej wzrok raczej od nich nie odbiegał. Teraz jednak, kiedy Rodi i Varas skupili się na niej, to przy użyciu odrobiny wyobraźni łatwo mogliby stwierdzić, że nie chcieliby jej spotkać w ciemnym zaułku. No, chociaż Varas raczej nie z takimi sobie radził. Gdyby jednak się przebrała, związała ciasno włosy i jeszcze zarzuciła kaptur na głowę... Jej wzrok dosłownie zabijał, zaś jej ciało było niemal gotowe do ataku. Było to widoczne dla ludzi, którzy sami mierzyli się w różnych potyczkach.
- Allyn... Chyba czas na Twoją terapię, bo w sumie ostatnio coś dawno jej nie zażywałeś. Mówiłeś, że się gorzej czujesz, prawda? Żołądek doskwierał? Połóż się na wolnym łóżku.
Miała chęć mordu w oczach. I uparcie nie spoglądała teraz na swoich pacjentów.
